Nadat we gedurende het seizoen al heel wat pieken en dalen hadden beleefd, konden we zondag eindelijk de promotie naar de 2e klasse bewerkstellen. De term “Mickey Mouse league” is al meerdere malen gevallen in het gezellige Brabantse land. De competitie heeft bol gestaan van verrassingen, waarbij meerdere teams de koppositie in handen hebben gehad. Maar na de winterstop werd al vrij snel duidelijk dat de strijd tussen Helden en \'Echte helden\' zou gaan, en dat was niet zo maar een strijd. Al eerder hadden we aan de koppositie mogen ruiken, en hadden we alles in eigen hand. Maar tot 2x toe deed het ‘lot’ anders bepalen. Na de domper in horst van (inmiddels) 4 wedstrijden geleden hebben we de draad uitstekend opgepakt, en uitstekende reeks neer gezet waarin we alle 9 punten hebben behaald, nog overtuigender is het doelsaldo 16-5. Onze concurrent liet echter wel enkele steken vallen waardoor we ons op konden gaan maken voor DE wedstrijd van het seizoen.

Nadat we een week met een lekker losse training op de dinsdag en een strijdvaardige vrijdagtraining hadden afgewerkt, kwam de wedstrijdbeleving echt opborrelen. Waar her en der de supporters werden geronseld, en achter de schermen hard werd gewerkt aan een eventueel kampioenschap, moesten de mannen het gaan waar maken. Met de wetenschap dat bij winst de titel een feit zou zijn, stonden de mannen op zondag paraat. Eerst een gezellig, maar toch ietwat gespannen, koffie-meeting bij familie de Haan. Waarbij vermeld dient te worden, dat zoon des huizes G. de Haan er goed op stond! Het kampioensschap, en de spanning, kwam steeds dichterbij. Nadat we bij Son waren gearriveerd konden we een kleedlokaal opzoeken waarin de wedstrijdbespreking werd gehouden. Hierin werd kort het seizoen besproken, en dat we vandaag de beloning konden verdienen. Aan motivatie zou het niet mogen liggen, want we waren aan onze trouwe supporters verplicht hier te knallen.

Nadat de opstelling bekend was, konden we beginnen aan de warming-up, waar al heel snel duidelijk werd dat het wel heel warm was. Hierop werd de warming-up ietwat aangepast. Nadat de supporters langzaam de zijlijn bezette, klonk het eerste fluitsignaal. Al heel snel werd duidelijk dat Son niets cadeau ging geven vandaag, en dat de mannen van Geldrop niet fel genoeg begonnen. Of dit de zenuwen waren, zijn we nog steeds niet over uit. De eerste 10 minuten was het Son dat feller uit de startblokken kwam, wat tot enkele kansjes leidde, maar niet meer dan dat. Nadat Geldrop zich leek te herpakken en er een strafcorner uit sleepte, was het Son dat kon scoren. Een snelle counter vanuit de strafcorner leidde tot een mooie bal in de kruising. Een flinke dreun voor de Geldropse mannen, de chaos leek compleet toen de 2-0 binnen werd getikt. Eigenlijk was de 2-0 stand nog verdiend ook, maar het toegestroomde publiek bleef achter de ploeg uit Geldrop staan. Gelukkig werd de 2-1 binnen 2 minuten snoeihard binnen geslagen, een boost voor de motivatie toen het publiek massaal kabaal maakte.

In de resterende minuten waren de teams aan elkaar gewaagd, en hadden beide ploegen mogelijkheden op een kans. Geen van deze leidde tot doelpunten en dit resulteerde in een 2-1 rust stand. Zichtbaar aangeslagen werd er verkoeling gezocht in de kleedkamers, waarin nogmaals duidelijk werd gemaakt dat we veel te slap speelden, vooral de scherpte en felheid ontbrak. Gemotiveerd door de rust en de steunende supporters werd er begonnen aan de tweede helft. Geldrop was wel feller dan de eerste helft, maar met name de voorhoede van onze opponent troefde ons hierin wederom af door de 3-1 te scoren. Toen een strafcorner van Sonse kant uit de goal werd gehouden door het aluminium, werd de hartslag van de supporters en spelers flink verhoogd. Een zucht van opluchting verheerste, maar aan veerkracht ontbrak het de mannen van Geldrop geen seconde, want men bleef zoeken naar de overwinning. De aansluitingstreffer werd wederom gemaakt, ditmaal vanuit een mooie sleeppush, en op de gezichten was de gedrevenheid om te winnen duidelijk af te lezen. Toch was de voorhoede van Son scherp genoeg om een stick voor de keeper + verdediger neer te leggen om de bal te toucheren: 4-2. Nu ging ook de tijd de spanning opvoeren, met nog ongeveer een kwartier de tijd moesten er nog 3 ballen achter de doelman geduwd worden. De hitte en de beide teams zorgden ervoor dat het een heuse slijtageslag werd, maar de mannen gaven niet op. Toen de 4-3 werd binnen getikt door ‘Das Phantom Michel’ werd duidelijk dat de mannen nog harder moesten knokken om de 3 punten te verdienen. Ditmaal mocht het wel zo wezen, nadat er enkele kansjes om zeep waren geholpen kon de 4-4 worden binnen getikt. Het publiek, de bank en de spelers begonnen stiekem weer te hopen op een goed einde. De mannen van Son waren ook duidelijk aangeslagen na de gelijkmaker en de energievoorraden daalden. Zeker toen er een paar minuten voor tijd de 5-4 werd gescoord leek de pijp leeg bij de mannen van Son, en de Geldropse troepen gesteund door haar supporters waren uitzinnig van vreugde. Toen binnen 2 minuten na de 5-4, M. Bronswijk de 6-4 kon binnen tikken na een geweldige scoop van zijn naamgenoot, gierde de vreugdesemoties door de lichamen. De laatste minuten probeerde Son er nog een stokje voor steken, maar de echte motivatie en energie was verdwenen. Waarna het laatst fluitsignaal werd beantwoord met een enorme bom van vreugde en opluchting. De champagne kon ontkurkt worden, de kampioensshirts, hoeden en bloemen werden uitgedeeld, waarna de ontlading compleet werd onder het genot van enkele biertjes.

Dat het nog zo spannend zou worden had niemand verwacht, maar was voor alle aanwezigen een schitterend moederdagcadeau. Het publiek werd getrakteerd op een heerlijke pot hockey, waar alles in zat wat hockey mooi maakt! Hiervoor moeten we ook de mannen van Son ‘bedanken’ (hoewel, ik had ook graag gewoon met 5-0 gewonnen) voor de sportieve en mooie pot hockey en het regelen van het mooie weer.