Oirschot in Basko

De eerste derde helft van dit seizoen. Wat zal het worden? Wie worden de nieuwe helden van dit kampioenschap? Vragen die door je hoofd schieten nadat je de toch zuur verloren eerste twee helften lichtelijk hebt verwerkt.

Ten eerste zat het weer mee, wat natuurlijk zorgt voor de nodige misplaatste banken en stoelen buiten voor het clubhuis. Deze jongen is hier natuurlijk geen fan, mede omdat hiermee de afstand naar de bar word vergroot en omdat de muziek geen extra sfeer kan brengen. In dit geval was het niet zo erg, omdat door de groepjesvorming door de plaatsing van de banken de wedstrijd nabesproken kon worden zonder dat ik me er hoefde te mengen.

Ten tweede was er een pikante nieuweling onder de naam Tim Kesseler die bij zijn voormalige club, Basko, zich steeds meer thuis voelde onder de nieuwe teamgenoten van Oirschot. Zijn rol als zeverkonijn en sms-koning is inmiddels wereldberoemd binnen Oirschot.

De derde helft kwam langzaam op gang mede door de onwennige start van de nieuwe pothouder genaamd Maarten. Het tempo van een gemiddelde, toch ruim geoefende, sinasdrinker ligt natuurlijk lager als van de ervaren liefhebbers van het goudgele gerstennat. De weg naar de bar werd dus, ondaks dat deze door hierboven omschreven omstandigheden onnoemelijk lang was, wat te traag gevonden. Ondanks dit oponthoud werd er gezellig gekeuveld en heftig gediscussieerd.

De eerste slachtoffers vielen toen enkele autorijders het brandende gevoel van de sleutel in hun pocket niet meer konden weerstaan en zich langzaam aan richting Oirschot begaven. Het gegeven was dat alleen Tim, Geert K. en yours truly overbleven om de zwaarbevochten titel van wereldkampioen derde helft te gaan verdedigen. Omdat er niet op iedere club een Maikel Croes en Leo val Loon zijn werd om 6 uur al de levensader afgeknepen. Het gevreesde “Laatste ronde” schalmde over het sportcomplex, waarna besloten werd om dan toch maar toe te geven en het complex te verlaten. Gedrieën liepen we richting het pitoreske centrum van Veldhoven alweer een halve haan een goulashkroket enkele frietjes en wat tijdschriften de nederlaag en het vroege einde van de derde helft moesten ontgelden. Vanuit het friettentje waar we mochten dineren hadden we de uitkijk op een Grand Cafe alwaar de derde helft werd doorgezet. We pasten precies in het plaatje van opgedirkte nouvau riche en zetelden ons in ons oirschot-tenue aan de bar. Ook hier zakte et tempo onder de maat, maar dan wel onder de maat van dhr. Kesseler die zich menigmaal vergreep aan de vaas gevuld met prachtige heesters. Dit wel geheel in stijl van het Grand Cafe. Mijnheer gebruikte een rietje. Na enkele alcoholische versnaperingen werd er met de Daluren-dagkaart van de BBA de bus opgezocht op zoek naar het volgende verblijf. De Royce-club zou een nieuwe traditie teweeg brengen, maar ook het Waterloo van deze avond en zijn moedige strijders.

In de Royce is het traditie om met stick aan te komen en deze aan lieflijke barvrouwe te overhandigen waarna deze achter de word bewaard. Een balletje met nummer gaat in een grote bak bij de DJ, waarna het corresponderende nummer ook word vermeld op de hand van de eigenaar. De Dj gooit dan de muziek uit en uit het inmiddels geroemde “balletje,balletje,balletje” en grabbelt een balletje uit de ton. Heb je geluk en is et jouw nummer mag je een papiertje omdraaien. Met een beetje mazzel is et gratis bier, heb je pech mag je enkele minuten de glazen van je maatjes spoelen. Ons viel geluk ten deel en de eerste drie balletjes deden hun werk evenals de pitcher voor het luttele bedrag van 5 E-tjes. Na enkele pitchers en gratis glaasjes vond dhr. Kesseler als eerste zijn Waterloo al dan niet geholpen door de nodige hoeveelheid Pokon. Uieindelijk was het inmiddels maandag toen we de Royce uitstapten en alsnog redelijk tevreden het bed op zochten. Ondanks de zero points toch een goede eerste derde helft.